Γράφει ο Ρένος Αρβανίτης*
Η περίοδος που ζούμε είναι σίγουρα ιστορική. Κοσμογονικές αλλαγές λαμβάνουν χώρα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα νέο σύμφωνο σταθερότητας-λιτότητας…, ένα νέο Μάαστριχτ πιο απλά βρίσκεται προ των πυλών των 17 κρατών-μελών της ευρωζώνης. Γεγονότα που φυσικά επηρεάζουν άμεσα και τα ιδεολογικοπολιτικά σκηνικά εντός των εμπλεκόμενων χωρών. Παντού βλέπουμε κυβερνήσεις να ανεβοκατεβαίνουν, υπουργούς να «κλαίνε» κτλ… Όμως στην Ελλάδα βρισκόμαστε πάντα… ένα βήμα μπροστά. Τώρα αυτό το βήμα αν είναι προς την σωστή κατεύθυνση ας το κρίνει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά.
Η Ελλάδα βρέθηκε και βρίσκεται στο μάτι του «κυκλώνα»… και χρειάζονται τολμηρά βήματα αλλά συνάμα και συνετές πολιτικές ηγεσίες για να μπορέσει να αντέξει. Την ίδια όμως στιγμή βλέπουμε τον ελληνικό λαό να πειραματίζεται πολιτικά… τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις. Είδαμε για παράδειγμα ξεκάθαρα στις έρευνες του Δεκεμβρίου που διενεργήθηκαν από τις εταιρείες pulse και public issue, να εμφανίζεται πλέον ως δεδομένο η 8κομματική βουλή, να αποσυντίθεται ο δικομματισμός, ο οποίος και φυσικά φέρει το μεγαλύτερο (αν όχι όλο…) μέρος της ευθύνης για την σημερινή κατάσταση, να μειώνεται σημαντικά η δύναμη του κόμματος Καρατζαφέρη, να επιβραβεύονται κάποια μικρότερα πολιτικά κόμματα για την σταθερότητα των απόψεων τους, αλλά και να ενισχύονται εντυπωσιακά τα κόμματα της Αριστεράς.
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Πείστηκε το εκλογικό σώμα από τις προτάσεις της Αριστεράς;;; Πείστηκε από τον προγραμματικό της λόγο;;; Πείστηκε από το γεγονός ότι η Αριστερά είναι έτοιμη να παρουσιάσει συγκεκριμένη κυβερνητική πλατφόρμα;;; Σίγουρα όχι… αφού και οι ίδιοι οι «Αριστεροί» δηλώνουν επανειλημμένως τα «υψοφοβικά» σύνδρομα των κομμάτων τους, που με την πρώτη διαφωνία διασπώνται… και το ότι ο σκοπός τους αυτή την στιγμή τουλάχιστον δεν είναι η διακυβέρνηση της χώρας.
Επομένως γιατί ο κόσμος οδηγείται σε τέτοιες επιλογές; Η πρώτη και συνάμα εύκολη απάντηση είναι η αγανάκτηση που σίγουρα και δικαίως ενυπάρχει σε όλους μας. Όποιος όμως σταματήσει εκεί μάλλον εθελοτυφλεί. Τα παραπάνω θεωρούμε ότι είναι και αποτέλεσμα της ρητορικής που υιοθετήθηκε και καλλιεργήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα από το «μεγάλο» κόμμα της κεντροδεξιάς (;) και τον νυν ηγέτη της Αντώνη Σαμαρά. Ο αρχηγός της Ν.Δ. εξέθρεψε για ψηφοθηρικούς λόγους (βλέπε δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές) το κοινό της συγκεκριμένης παράταξης με έναν λόγο σφόδρα αντιμνημονιακό και «αντιευρωπαϊκό», διανθισμένο με «εθνικοπατριατικολαϊκίστικα» πυροτεχνήματα… Με λίγα λόγια βούτυρο στο ψωμί της Αριστεράς. Τώρα λοιπόν που ο κ. Σαμαράς αναγκάστηκε εξαιτίας των συνθηκών να επιβιβαστεί στο «πλοίο» της λογικής, τους καρπούς που έσπειρε, τους καρπώνονται εύλογα άλλοι. Να μην αναφερθούμε καλύτερα και στις «300 κωλοτούμπες» (όπως πρόσφατα είπε και ο γνωστός δημοσιογράφος Γ. Τράγκας) που τείνουν να γίνουν συνήθεια όχι μόνο για τον κ. Σαμαρά αλλά και για τον έτερο συγκυβερνήτη της χώρας τον κ. Καρατζαφέρη…
Όλα αυτά λοιπόν οδηγούν σε δύσβατα μονοπάτια την κεντροδεξιά και στον «πολιτικό παράδεισο» έστω και προσωρινά, τον δογματικό αλλά συγχρόνως «θελκτικό» σε δύσκολες οικονομικές περιόδους λόγο της Αριστεράς… την περίοδο μάλιστα που όπως προείπαμε η χώρα μας βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της σύγχρονης ιστορίας της.
Η περίοδος που ζούμε είναι σίγουρα ιστορική. Κοσμογονικές αλλαγές λαμβάνουν χώρα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα νέο σύμφωνο σταθερότητας-λιτότητας…, ένα νέο Μάαστριχτ πιο απλά βρίσκεται προ των πυλών των 17 κρατών-μελών της ευρωζώνης. Γεγονότα που φυσικά επηρεάζουν άμεσα και τα ιδεολογικοπολιτικά σκηνικά εντός των εμπλεκόμενων χωρών. Παντού βλέπουμε κυβερνήσεις να ανεβοκατεβαίνουν, υπουργούς να «κλαίνε» κτλ… Όμως στην Ελλάδα βρισκόμαστε πάντα… ένα βήμα μπροστά. Τώρα αυτό το βήμα αν είναι προς την σωστή κατεύθυνση ας το κρίνει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά.
Η Ελλάδα βρέθηκε και βρίσκεται στο μάτι του «κυκλώνα»… και χρειάζονται τολμηρά βήματα αλλά συνάμα και συνετές πολιτικές ηγεσίες για να μπορέσει να αντέξει. Την ίδια όμως στιγμή βλέπουμε τον ελληνικό λαό να πειραματίζεται πολιτικά… τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις. Είδαμε για παράδειγμα ξεκάθαρα στις έρευνες του Δεκεμβρίου που διενεργήθηκαν από τις εταιρείες pulse και public issue, να εμφανίζεται πλέον ως δεδομένο η 8κομματική βουλή, να αποσυντίθεται ο δικομματισμός, ο οποίος και φυσικά φέρει το μεγαλύτερο (αν όχι όλο…) μέρος της ευθύνης για την σημερινή κατάσταση, να μειώνεται σημαντικά η δύναμη του κόμματος Καρατζαφέρη, να επιβραβεύονται κάποια μικρότερα πολιτικά κόμματα για την σταθερότητα των απόψεων τους, αλλά και να ενισχύονται εντυπωσιακά τα κόμματα της Αριστεράς.
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Πείστηκε το εκλογικό σώμα από τις προτάσεις της Αριστεράς;;; Πείστηκε από τον προγραμματικό της λόγο;;; Πείστηκε από το γεγονός ότι η Αριστερά είναι έτοιμη να παρουσιάσει συγκεκριμένη κυβερνητική πλατφόρμα;;; Σίγουρα όχι… αφού και οι ίδιοι οι «Αριστεροί» δηλώνουν επανειλημμένως τα «υψοφοβικά» σύνδρομα των κομμάτων τους, που με την πρώτη διαφωνία διασπώνται… και το ότι ο σκοπός τους αυτή την στιγμή τουλάχιστον δεν είναι η διακυβέρνηση της χώρας.
Επομένως γιατί ο κόσμος οδηγείται σε τέτοιες επιλογές; Η πρώτη και συνάμα εύκολη απάντηση είναι η αγανάκτηση που σίγουρα και δικαίως ενυπάρχει σε όλους μας. Όποιος όμως σταματήσει εκεί μάλλον εθελοτυφλεί. Τα παραπάνω θεωρούμε ότι είναι και αποτέλεσμα της ρητορικής που υιοθετήθηκε και καλλιεργήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα από το «μεγάλο» κόμμα της κεντροδεξιάς (;) και τον νυν ηγέτη της Αντώνη Σαμαρά. Ο αρχηγός της Ν.Δ. εξέθρεψε για ψηφοθηρικούς λόγους (βλέπε δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές) το κοινό της συγκεκριμένης παράταξης με έναν λόγο σφόδρα αντιμνημονιακό και «αντιευρωπαϊκό», διανθισμένο με «εθνικοπατριατικολαϊκίστικα» πυροτεχνήματα… Με λίγα λόγια βούτυρο στο ψωμί της Αριστεράς. Τώρα λοιπόν που ο κ. Σαμαράς αναγκάστηκε εξαιτίας των συνθηκών να επιβιβαστεί στο «πλοίο» της λογικής, τους καρπούς που έσπειρε, τους καρπώνονται εύλογα άλλοι. Να μην αναφερθούμε καλύτερα και στις «300 κωλοτούμπες» (όπως πρόσφατα είπε και ο γνωστός δημοσιογράφος Γ. Τράγκας) που τείνουν να γίνουν συνήθεια όχι μόνο για τον κ. Σαμαρά αλλά και για τον έτερο συγκυβερνήτη της χώρας τον κ. Καρατζαφέρη…
Όλα αυτά λοιπόν οδηγούν σε δύσβατα μονοπάτια την κεντροδεξιά και στον «πολιτικό παράδεισο» έστω και προσωρινά, τον δογματικό αλλά συγχρόνως «θελκτικό» σε δύσκολες οικονομικές περιόδους λόγο της Αριστεράς… την περίοδο μάλιστα που όπως προείπαμε η χώρα μας βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της σύγχρονης ιστορίας της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου