Η αγορά χρειάζεται ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης

Δημοκρατική Συμμαχία: Η αγορά χρειάζεται ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης

Την ανάγκη ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης, βασισμένου στην απουσία του κράτους, υπογραμμίζει η Δημοκρατική Συμμαχία.
Όπως ανέφερε ο υπεύθυνος του πολιτικού Τομέα Ανάπτυξης της Δημοκρατικής Συμμαχίας Γιώργος Αναστασόπουλος, χρειάζεται ένα μοντέλο ανάπτυξης, που θα βασίζεται στα εξής:
- Σε ένα σταθερό και συνεπές φορολογικό σύστημα με μικρούς φορολογικούς συντελεστές, διαφάνεια και ελεγκτικούς αυτοματισμούς.
- Σε ένα ανταποδοτικό ασφαλιστικό σύστημα, που θα χαρακτηρίζεται από μειωμένες εργοδοτικές εισφορές.
- Στην ουσιαστική μείωση του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα.
- Στην θεσμοθέτηση ευέλικτων εργασιακών συνθηκών.
- Στην απελευθέρωση ωραρίων.
- Στην κατάργηση των πάσης φύσεως υποχρεωτικών -υπέρ τρίτων- εισφορών.
- Στη ριζική αναθεώρηση περιβαλλοντικών και πολεοδομικών διατάξεων αδειοδότησης επιχειρήσεων.
- Στη διάλυση συντεχνιακών κατεστημένων.
- Στην πλήρη αναμόρφωση του πλαισίου λειτουργίας του συνδικαλισμού.
- Στην πλήρη απελευθέρωση επαγγελμάτων.
Ο κ. Αναστασόπουλος σημειώνει ότι η ελληνική βιομηχανία εξακολουθεί να συρρικνώνεται με νέες ταυτόχρονες απώλειες θέσεων εργασίας. Ειδικότερα το τρίτο τρίμηνο του 2011, σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του 2010, οι απασχολούμενοι στις βιομηχανίες της χώρας μειώθηκαν από 465.200 άτομα σε 419.000 άτομα. Χάθηκαν, έτσι, μέσα σε ένα έτος, 46.200 θέσεις εργασίας.
Τονίζει ακόμη πως στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι στην βιομηχανία υπολείπονται κατά το ήμισυ στων δημοσίων υπαλλήλων.
«Και είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία μιας χώρας προς την καταστροφή όταν ο παραγωγικός της ιστός διαλύεται. Πόσο μάλιστα όταν αυτό συντελείται μεθοδικά, μέσω της συνειδητής απορρόφησης κάθε ικμάδας της βιομηχανίας από τα ''ζόμπι του κρατισμού'' επιβάλλοντας δυσβάστακτους φόρους, περαιώσεις, έκτακτες και τακτικές εισφορές και πάσης φύσεως χαράτσια», αναφέρει και προσθέτεθι: «Κι όλα αυτά μέσω ενός, υπό σήψη, σκηνικού, που χαρακτηρίζεται από ένα μη ανταγωνιστικό πλαίσιο αγοράς εργασίας, ένα εξοντωτικό ασφαλιστικό, εκατοντάδες -υπέρ τρίτων- εισφορές, απόλυτη συνδικαλιστική αυθαιρεσία κι ένα διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό, πανταχού παρόν, δημόσιο».