Tα 7 μοιραία λάθη της κυβέρνησης

 

9

Toυ Γιάννη Οικονόμου, Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Συμμαχίας 

Περιμένουμε όλοι τις κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον  της χώρας μας. 

Το μόνο σίγουρο αυτή την ώρα είναι ότι η προσπάθεια που ξεκίνησε το Μάιο του 2010 για να αποφύγουμε την χρεοκοπία και να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα με κανόνες και ανταγωνιστική οικονομία απέτυχε μεγαλοπρεπώς.

Η ευθύνη της κυβέρνησης για αυτή την αποτυχία, αν όχι αποκλειστική ,είναι τεράστια .

Ορίζοντας ως σημείο αναφοράς το Μάιο του 2010 (προσπερνώντας δηλαδή την καταστροφική περίοδο εφαρμογής του λεφτά υπάρχουν)  εντοπίζω 7 μοιραία λάθη που μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα.

1.Δεν υπήρξε  καθαρήπολιτική νομιμοποίηση  γιατηνμεγάλη στροφή προς το ρεαλισμό και την απότομηαλλαγή  του τρόπου ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων. Αυτή η πολιτική νομιμοποίηση,  θα μπορούσε να επιχειρηθεί είτε με την αίτηση υπερψήφισης από τη Βουλή με 180 ψήφους του πρώτου μνημονίου, είτε με ταυτόχρονες εθνικές εκλογές την περίοδο των εκλογών της αυτοδιοίκησης .  Η κοινωνία θα είχε τότε, πολύ πιο νηφάλια από ότι σήμερα την δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα στις  μεταρρυθμίσεις και τον ορθολογισμό από την μια και τον   απομονωτισμό και τις  ανοησίες, από την άλλη.

 2.Οι παλινωδίες, οι καθυστερήσεις , οι παλιοπασοκικές εμμονές και η διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης εξάντλησαν πολύ γρήγορα κάθε διάθεση ανοχής της κοινωνίας.  Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ακόμα και εκείνο το κομμάτι της δημιουργικής και παραγωγικής Ελλάδας που αντιλαμβανόταν  ότι ο τόπος για να επιβιώσει πρέπει να αλλάξει, που πίστευε στις δυνατότητες  της χώρας και στην ανάγκη των μεγάλων αλλαγών, να χάσει την πίστη, την διάθεση του για προσφορά, την προσδοκία του για τις καλύτερες μέρες που θα μπορούσαν να έρθουν. Έτσι υποχώρησε και άφησε ακόμα μεγαλύτερο πεδίο στις δυνάμεις του λαϊκισμού 

 3.Τα διαδοχικά εκβιαστικά διλήμματα  που παραμονές κάθε δόσης έβαζε η κυβέρνηση,  εξόργιζαν την κοινή γνώμη. Το χειρότερο όμως είναι  ότι έτσι  σχηματιζόταν ,  με τον πιο επίσημο αλλά και τραγικό συνάμα τρόπο, η εντύπωση,  ότι  η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή και οι αλλαγές μας επιβάλλονται και δεν απαιτούνται προκειμένου να αντιμετωπίσουμε στρεβλώσεις και παθογένειες δεκαετιών.  Σε καμία φάση αυτής της περιόδου η κυβέρνηση δεν πίστεψε και δεν υπερασπίστηκε  την πολιτική των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Συμπεριφερόταν  άλλοτε σαν φτωχός και άλλοτε σαν πονηρός συγγενής της τρόικας.

4. Σε μια περίοδο που θα έπρεπε να  αποφασίσει σε ποιους θα στηριχθεί και με ποιους θα συγκρουσθεί η κυβέρνηση έκανε το ακριβώς  αντίθετο. Ίσως επειδή δεν άντεχε να τα βάλει με τα σπλάχνα της και να περιορίσει το κράτος και την παρέμβαση του στην οικονομία, ίσως γιατί κανείς  σε αυτή την κυβέρνηση δεν μετράει τίποτα, διάλεξε να τους κοροϊδέψει όλους και τελικά να τα βάλει με όλους.    Χωρίς να  μετρήσει τι κερδίζει και τι χάνει σε κάθε περίπτωση.  Είναι άλλο πράγμα να τολμάς τη μεγάλη σύγκρουση για να εξυγιάνεις, τον ΟΣΕ, να ιδιωτικοποιήσεις τα λεωφορεία της Αθήνας, να απελευθερώσεις την αγορά ενέργειας, να ανοίξεις το επάγγελμα των μεταφορέων και άλλο να οδηγείσαι την ίδια στιγμή σε μια τυφλή σύγκρουση με τα  ταξί ή τα φαρμακεία. Στην πρώτη περίπτωση όποιο και αν είναι το κόστος της σύγκρουσης τα οφέλη για την κοινωνία, τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές είναι προφανή και μεγάλα. Στην δεύτερη περίπτωση  μικρά και μακρινά.  Η κυβέρνηση με την τακτική της  κατάφερε να τους βάλει όλους απέναντι.. 

5.Σε απόλυτη συνάρτηση με το προηγούμενο είναι η λογική των οριζόντιων περικοπών  σ το δημόσιο. Η τακτική αυτή έδωσε την χαριστική βολή στην προβληματική δημόσια διοίκηση. Έτσι από εκεί που μέσα σ’ αυτό το διεφθαρμένο  γραφειοκρατικό και κομματικό κράτος, υπήρχαν και αρκετοί   φιλότιμοι που δούλευαν, η κυβέρνηση με τις οριζόντιες περικοπές κατάφερε να κάνει και αυτούς να τα παρατήσουν. Ο παραλογισμός αυτής της λογικής, εκδηλώνεται σε όλο του το μεγαλείο στην υπόθεση της εφεδρείας.

 6.Σε καμιά φάση αυτής της περιόδου η κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα της ανάπτυξης. Φυσικά η ανάπτυξη δεν διατάσσεται , όπως ισχυρίζονται διάφοροι. Θέλει σχέδιο, φαντασία, στρατηγική. Η κυβέρνηση δεν είχε και για αυτό  δεν έκανε  ούτε μια αποκρατικοποίηση. Δεν κατάφερε να υλοποιήσει ούτε μια επένδυση. Το  χειρότερο, δεν επιδίωξε να γίνει η Ελλάδα ο αναπτυξιακός  βραχίονας της ΕΕ, σε τομείς όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η ναυτιλία, η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, που η χώρα μας έχει πλεονεκτήματα και παράδοση.

7.Η κυβέρνηση έβαλε σε εφαρμογή μια μεγάλη φάμπρικα  εξεταστικών. Όλες ξεκίνησαν με μεγάλες προσδοκίες και πολλά λόγια. Και όλες, μα όλες , οδηγήθηκαν  σε φιάσκο. Είτε  λόγω προφανούς έλλειψης στοιχείων (Βατοπέδι), είτε λόγω  διάθεσης συγκάλυψης (Siemens). Αυτό κλόνισε ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη του κόσμου στους θεσμούς. Δηλητηρίασε τα μυαλά των ανθρώπων και εμπέδωσε την αίσθηση ότι όλος ο πολιτικός κόσμος είναι διεφθαρμένος και πάντα βρίσκει τον τρόπο να μένει ατιμώρητος. 

Μοιραία λάθη μιας ακατάλληλης, δειλής, πολιτικά τελειωμένης και δυστυχώς μοιραίας για τον τόπο κυβέρνησης.